Zemsta jest słodka czyli Prowadź swój pług przez kości umarłych

Tytuł: Prowadź swój pług przez kości umarłych
Autor: Olga Tokarczuk
Wydawnictwo: Literackie
Gatunek: literatura piękna, thriller moralny

Nagroda Nobla zrobiła swoje. Wcześniej zdecydowanie mniej osób słyszało i czytało książki Olgi Tokarczuk. Pamiętam jeszcze jak swoją premierę mieli "Bieguni" i wtedy przyszło mi do głowy, żeby ich przeczytać. Ale zapomniałam o nich. Poza tym wydaje mi się, że kilka lat temu nie zrozumiałabym za wiele. Potem powstał film na podstawie thrillera "Prowadź swój pług przez kości umarłych" pod tytułem "Pokot". Też zaplanowałam sobie, że film obejrzę. Obejrzałam niedawno, ale to zrobiłam. A książka leżała u mnie w domu od dawna, bo ma filmową okładkę, której teraz w ogóle nie widzę. I stało się. Przeczytałam ją. Prędzej czy później na pewno bym to zrobiła, ale Nobel zrobił swoje...

Thriller Tokarczuk to historia o kobiecie, która mieszka gdzieś w Górach Stołowych. Swoją wieś mieszkańcy nazywają Lufcug. A mieszkańców jest niewielu. Pani Janina Duszejko, która nienawidzi swojego imienia, mieszka sobie spokojnie w jednym z domów. Od samego początku można zauważyć, że jest specyficzną kobietą. Jest już w starszym wieku, chociaż, o ile się nie mylę, nie pada konkretny wiek. Jest nauczycielką angielskiego w szkole, gdzie jeździ raz w tygodniu. Jest zafascynowana astrologią i horoskopami. Wierzy, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a każdego przestępcę spotka w końcu kara. Ma dwie suki, które towarzyszą jej w codziennych obowiązkach. Do czasu aż znikają bez śladu. Duszejko bezskutecznie próbuje je odnaleźć, ale nikt z sąsiadów nie widział psów.

Akcja zaczyna się od znalezienia przez Duszejko i Matogę ciała sąsiada. Wielka Stopa, bo tak nazywa go kobieta, udławił się kością z mięsa, które spożywał. Oboje zwlekają z wezwaniem policji, dlatego potem są posądzani o morderstwo mężczyzny. Duszejko powtarza, że Wielka Stopa był kłusownikiem i teraz został pomszczony przez zwierzęta. Z czasem odnajduje się kolejne ciało, a po nim kolejne... I wcale nie jest tak jak wszyscy myślą.

Kobieta pisze listy do policji, że to zwierzęta mszczą się na swoich oprawcach. Nie otrzymuje żadnej odpowiedzi, ale nie odpuszcza. A tymczasem do Lufcuga przybywa tajemniczy nieznajomy, który zamieszkuje z Duszejko.

Jest jeszcze Dyzio - były uczeń kobiety - który bardzo często ją odwiedza. W wolnych chwilach tłumaczy wiersze filozofa Blake'a. I ta filozofia ma niebagatelne znaczenie w książce. Tytułem powieści są słowa zaczerpnięte właśnie od Blake'a - "Prowadź swój pług przez kości umarłych".

W książce nie dzieje się za wiele. Może inaczej. Nie jest to powieść, w której akcja ma pędzić do przodu i non stop zaskakiwać zwrotami akcji. Tutaj ważne są słowa, przemyślenia, myśli bohaterów. Ciekawym zabiegiem jest pisanie niektórych słów wielką literą: Policja, Zgroza, Noc, Dolegliwości, Sarny, Rachunki, Zwierzę, Dusza...

Cała historia przedstawiona jest z punktu widzenia Janiny Duszejko, dlatego możemy zaglądnąć do głowy bohaterki. Na pierwszy rzut oka widać, że to kobieta, która kocha przyrodę i zwierzęta. Nie daje się stłamsić przez jakieś prawa czy zasady. Ona ma własne zasady i wartości, które wyznaje.

Niewątpliwie pani Olga Tokarczuk ma dar w tworzeniu atmosfery. Pomimo bardzo małej ilości opisów przyrody czy okolicy, czułam się jakbym była w tych Górach Stołowych, jakbym czuła ten wszechobecny wiatr i jakbym odgarniała śnieg razem z bohaterką. Lubię jak można przenieść się do świata przedstawionego powieści razem z jego bohaterami.

Cóż więcej mogę napisać. Na pewno warto przeczytać jakąś książkę noblistki. Może nawet kilka. Wydaje mi się, że ta jest jedną z łatwiejszych w odbiorze, chociaż innych jeszcze nie miałam okazji czytać, jedynie słyszałam opinie o nich... I na pewno na tej jednej nie skończę. Chcę się przekonać czy inne książki Tokarczuk też mi się spodobają, bo "Prowadź swój pług..." była naprawdę dobrą lekturą. Pomimo tego, że znałam całą fabułę z filmu, czytałam i śledziłam historię z zainteresowaniem. 

A na koniec historyjka :D Dowód na to, że Nobel ma ogromną siłę. Niedawno jechałam busem do domu rodzinnego, wzięłam ze sobą właśnie tę książkę. Kątem oka zobaczyłam, że dziewczyna obok też czyta książkę. Patrzę na okładkę a tam "Bieguni". Uśmiechnęłam się tylko. Potem zauważyłam, że pan za nią też czyta. Wychyliłam się, żeby zobaczyć tytuł. "Dom dzienny, dom nocny". Wtedy już chciało mi się śmiać i przeszło mi przez myśl, że na pewno nigdy by się nie zdarzyła taka sytuacja, gdyby nie ta prestiżowa nagroda :)

Dajcie znać czy i Wy czytaliście coś Olgi Tokarczuk ;) I jakie macie wrażenia po lekturze.