Miłość nie tylko do książek

Wiecie już, że jedną z moich pasji jest czytanie książek, co bardziej wnikliwi wiedzą też, że uwielbiam oglądać siatkówkę. Ale jest jeszcze coś, co o mnie nie wiecie. Kocham chodzić po górach.
Jeszcze jak byłam małym dzieckiem rodzice wzięli mnie i mojego brata na wakacje do Zakopanego. Jako sześciolatki (albo siedmiolatki) weszliśmy na piechotę na Kasprowy Wierch, a turyści, którzy nas mijali byli niesamowicie zdziwieni naszym wiekiem. Wyszliśmy, pomimo tego, że mój brat ma lęk wysokości i przy każdej przepaści szedł na czworakach, a ja pomimo zmęczenia. Tak wyszło, że co roku jeździliśmy właśnie tam - do Zakopanego, w piękne Tatry. Morskie Oko, Czarny Staw, Dolina Pięciu Stawów, Dolina Chochołowska, Dolina Kościeliska, Nosal nie są mi obce, a widziałam je niejeden raz.
Tak rozwinęła się moja miłość do gór.
Nie mieszkam daleko, więc podróż nigdy nie jest długa, a dzięki temu możemy tam wracać kiedy chcemy. Jedynym minusem takich wakacji jest niepewność pogody, bo nigdy nie wiadomo czy będzie słońce, czy burza. Niejeden raz zlało mnie do suchej nitki, ale nie narzekałam. Bo największą radość sprawia to, że zdobywasz szczyt, przełamujesz swoje słabości, pokonujesz zmęczenie i ból nóg. A piękne, zapierające dech w piersiach widoki są najlepszym lekarstwem.
W tegoroczne wakacje nie udało mi się pojechać w ukochane Tatry. Jednak nie mogło tak być. Postanowiliśmy zatem wybrać się w Bieszczady, które są dla nas bliżej niż Tatry. A byłam tam tylko jeden raz na wycieczce szkolnej w podstawówce. Jedyne co pamiętam to deszcz, błoto i zimno. Złe wrażenia zostały całkowicie zamazane.
Zawsze chciałam zobaczyć te słynne połoniny. I nie zawiodłam się. Bieszczady są przepiękne, pomimo tego, że nadal wolę Tatry, zrobiły na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Na tyle dobre, że jeden raz mi nie wystarczył. Pierwsza nasza wyprawa odbyła się 25 sierpnia i obiecałam sobie, że jeszcze tam wrócę we wrześniu, kiedy drzewa zaczną zmieniać kolory. Jak sobie obiecałam, tak obietnicy dotrzymałam. Wróciłam tam w miniony weekend. Pogoda dopisała - niebo bezchmurne, prawdziwie niebieskie, grzejące słońce i... wichura na szczycie. Wiało nieziemsko i nawet pomimo świecącego słońca wskazane było ubrać się w polar, kurtkę i czapkę. Niemniej widoki były przepiękne.
Pierwszym razem zdobyliśmy Połoninę Caryńską, drugim Połoninę Wetlińską.
A teraz razem teleportujemy się w Bieszczady. Kto nie miał okazji tam być, niech zazdrości :)

Wyprawa na Caryńską 25 sierpnia:

Wyprawa na Wetlińską 22 września:

Mam nadzieję, że kiedyś tam jeszcze wrócę...